Żegnajcie!

Cześć…

Przedłużałam trochę to pożegnanie, jednak chciałam napisać ten ostatni post na AwO tuż przed jego
 zamknięciem. Nie chciałabym, aby ten post należał to smutnych, gdyż nie ma się czym smucić.
Doceniam to, że mogłam tu blogować. Fakt – czasem nie było kolorowo, jednakże to jedna z
najlepszych rzeczy, jakie mogły mi się przytrafić. Dziękuję za danie szansy… Co prawda mogłam ją
 bardziej wykorzystać, ale tu nie o to chodzi. AwO uważam za najlepszą przygodę, na zawsze
pozostanie w mojej pamięci.

Moim obowiązkiem jest złożyć podziękowania osobom, które pomagały mi w odnalezieniu się w
tym blogowym życiu, ale także były ze mną. Dominik, Tosia, Zuza, Adam, Kamil, Wiktoria,
 Kamila, Wiktoria, kolejna Wiktoria, Asia, Julia, Weronika, Twoja Pani – dziękuję Wam za 
wszystko! Większość z Was pomagała mi w odnalezieniu się gdzieś w chaosie bloga, inni natomiast
najzwyczajniej byli, pomagali w chwilach słabości. Mam nadzieję, że nikogo nie pominęłam.
 Specjalne podziękowania chciałabym złożyć Paulinie ( Skandynawskiej ). Zawsze myśląc o AwO ty
 także przyjdziesz mi do głowy. Nie wiem, czy to czytasz, ale… Dziękuję!

Równie ważne podziękowania kieruję do Was, czytelnicy! Bez Was nie byłoby bloga… Dziękuję za
każdą radę, za zwyczajne komentarze… Za wszystko!

Nie chcę przedłużać… Mam nadzieję, że będziecie mnie miło wspominać.

Do widzenia, może się jeszcze spotkamy!

Dominika.